Αγκύλωση ο βασικός μισθός ??

ΤΟΥ Δ.ΣΟΥΛΤΑ
Υπάρχει εδώ και χρόνια- και όχι μόνο στην Ελλάδα- η δυσφήμιση του όρου "κεκτημένο". Δεν μιλάμε για ειδικά μισθολόγια ή για παροχές- προνόμια που απέκτησαν κάποιες ομάδες από το συνεχές νταραβέρι με την εκάστοτε εξουσία. Μιλάμε για δικαιώματα που μεταπολεμικά θεωρήθηκαν- και δικαίως- θεμελειώδη και κανείς δεν διανοήθηκε να αγγίξει.
Το οκτάωρο, ο βασικός μισθός, η εβδομαδιαία αργία, οι αποζημιώσεις, η προστασία από τις μαζικές απολύσεις αντιμετωπίζονται πλέον σαν "αναχρονισμοί", σαν "εμπόδια για την ανάπτυξη" και προκρίνεται ως μόνη λύση η "ευελιξία". Ο αγαπημένος των "ρεαλιστών" Εμμανουέλ Μακρόν έχει ως κύριο άξονα των εξαγγελιών του τέτοιες "ευελιξίες".
Ενίοτε εφευρίσκονται και γελοίοι νεολογισμοί, σαν την "ευελφάλεια" της Άννας Διαμαντοπούλου για να χρυσωθεί το χάπι και να δείξουν ότι έχουν έναν νέο λόγο προσαρμοσμένο στις νέες ανάγκες. Κατά κανόνα εκφράζονται από ανθρώπους που δεν έχουν κάνει στη ζωή τους ούτε ένα κανονικό μεροκάματο. "Σκέπτονται" το μέλλον σε μία μπρασερί και η μόνη ενόχληση που νοιώθουν είναι αν τους κολλήσει λίγο προσούτο στον τραπεζίτη (έχουν αδυναμία στους τραπεζίτες άλλωστε)
Το επιχείρημα είναι ότι υπάρχουν "νέες ανάγκες" και πως δεν μπορούμε να ζήσουμε με αγκυλώσεις του παρελθόντος. Αγκύλωση ο βασικός μισθός; Ποια έρευνα έδειξε ότι η κοινωνία ζητούσε επιμόνως μείωση του βασικού μισθού; Ποια δημοσκόπηση έδειξε ότι η κοινωνία αγωνιούσε αν θα μπορεί να αγοράζει σώβρακο το μεσημεράκι της Κυριακής; Όταν αντιδρούν στο άνοιγμα των καταστημάτων και οι εργαζόμενοι και οι καταστηματάρχες και η ΕΣΣΕ και η ΓΣΕΕΒΕ και ορισμένες αλυσίδες σουπερμάρκετ, το 90% όσων εμπλέκονται στο θέμα δηλαδή, για ποια κοινωνία μιλάμε; Μιλάμε για την κοινωνία τα μέλη της οποίας ορίζονται μόνο με την ιδιότητα του καταναλωτή. "Δικαίωμα" θεωρείται μόνο αυτό του καταναλωτή. Έχω "δικαίωμα" να ψωνίζω όποια μέρα θέλω, αλλά δεν είναι δικαίωμα μου ο αξιοπρεπής μισθός. Είναι αναχρονισμός.
Το "κεκτημένο" είναι λέξη που βγαίνει μόνο από το στόμα αραχνιασμένων μυαλών, οπισθοδρομικών αριστερών, αυτών που δεν βλέπουν στο αύριο. Αυτό είναι το αφήγημα του νέου "εκσυχρονισμού", που επιτίθεται στον πυρήνα θεμελειωδών δικαιωμάτων. Είναι η - επιτυχής προς το παρόν- απόπειρα να εμπεδωθεί στην κοινωνία ένα αίσθημα ενοχής ακόμα και για βασικά της δικαιώματα. Και όταν αυτό το αίσθημα εμπεδωθεί θα έχεις εκατομμύρια πρόθυμους δούλους και θα κερνάς στην μπρασερί γιατί "οι οικονομίες ανακάμπτουν".