Σε αυτές τις συνθήκες, δεν είναι περίεργο που κάποιοι, ελάχιστοι, που το τελευταίο διάστημα «είδαν φως και μπήκαν» και ενδεχομένως μερικοί από αυτούς να κατέλαβαν και θέσεις στον κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό, να είναι οι πρώτοι που θα τρέξουν να κάνουν χρήση τους.
Για τους αριστερούς και τις αριστερές, το «ξήλωμα» αυτών των προνομίων και αυτών των μηχανισμών, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι δουλειά μόνο της κυβέρνησης. Διαβάζοντας κανείς το άρθρο του Κ. Δουζίνα «κράτος και αριστερά», αντιλαμβάνεται αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα σήμερα: Η κυβέρνηση αυτό που ουσιαστικά ελέγχει είναι στην ουσία τα γραφεία των… υπουργών της. «Το μετεμφυλιακό Κράτος, δημιούργημα και λάφυρο του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, παρέμεινε πιστό στους δημιουργούς του» γράφει ο Δουζίνας και έχει δίκιο.Ο «κοινωνικός έλεγχος» είναι το κλειδί για τον έλεγχο της κατάστασης. Πράγματι, αυτός έχει ήδη θεσμοθετεί όπως έχουν θεσμοθετηθεί μια σειρά από άλλες σημαντικές παρεμβάσεις στον δημόσιο τομέα. Όμως σε συνθήκες γενικότερης απαξίωσης της πολιτικής, είναι δύσκολο σε αυτή τη φάση αυτός αφενός μεν να πάρει την έκταση που πρέπει, αφετέρου δε να έχει τα αποτελέσματα που χρειάζονται. Όπως επίσης και το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στο δημόσιο, που έχοντας γνώση του τρόπου λειτουργίας τόσο του δημοσίου, όσο και τον μηχανισμών του, δεν φαίνεται διατεθειμένο να μπει σε συγκρούσεις που θα το φέρουν σε αντιπαράθεση με αυτούς τους «εσωτερικούς μηχανισμούς».
Τούτων δοθέντων, για την αποκάλυψη και τον έλεγχο των προνομίων και των μηχανισμών, βάρος πέφτει και στους αριστερούς και αριστερές, είτε αυτοί είναι εργαζόμενοι στο δημόσιοι, είτε είναι χρήστες των υπηρεσιών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου