ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΖΟΥΓΚΛΑ !

Dimitris Soultas

Υπάρχει κι αυτό το είδος που πηγαίνει κάτω από αναρτήσεις εργαζόμενων που έχουν να πληρωθούν μήνες ή αμείβονται με φιλοδωρήματα, αντί μισθού, για ημιαπασχόληση και γράφουν διάρορες πίπες, όπως "γιατί δεν φεύγεις αφού δεν σε πληρώνουν;" ή "γιατί δέχεσαι χαμηλή αμοιβή;"

Κατά κανόνα αφρατοκώληδες που δεν έχουν κανένα πρόβλημα επιβίωσης, θεωρούν ότι η λύση για τους 1 εκατομμύριο εργαζόμενους που πληρώνονται με καθυστέρηση μηνών είναι να παραιτηθούν. Κάποιοι μάλιστα παραιτούμενοι να χάσουν και τις (κουτσουρεμένες) αποζημιώσεις μετά από 20 και 30 χρόνια εργασίας. Στον ροζ μικρόκοσμο τους ο καθένας ατομικά μπορεί να θέσει τους όρους και μέσα με μια υγιώς λειτουργούσα και ελεύθερη οικονομία να επιλέξει μια άλλη δουλειά με καλύτερους όρους. Αν όλη η οικονομία προσφέρει μόνο θέσεις part- time o "αξιοπρεπής εργαζόμενος" (γιατί αυτό είναι το επιχείρημα τους, η αξιοπρέπεια που πρέπει να προασπίσεις) θα πρέπει να βρει τη δουλειά που του επιτρέπει να ζήσει αξιοπρεπώς. 

Πολλές φορές αυτές αυτές οι παραινέσεις "αξιοπρέπειας" συνοδεύονται και από ένα προσωπικό παράδειγμα, συνήθως καμια δεκαριά χρόνια πίσω, όταν δεν είχαμε τα ίδια δεδομένα στην Οικονομία, όπου ο "αξιοπρεπής" τα βρόντηξε σε κάποια δουλειά ή ζήτησε αύξηση.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική αν είσαι εργαζόμενος στο Μπαγκλαντές και αμείβεσαι με 1 ευρώ την ημέρα, παραιτείσαι και αναζητείς μια δουλειά που θα σου δίνει 1.000 ευρώ και έτσι λύνεται το πρόβλημα.
Η εξατομίκευση του προβλήματος, δίνει ουσιαστικά άλλοθι στον θύτη. Δεν συμβουλεύει το θύμα να διεκδικήσει μαζί με τους συναδέλφους του και την καταβολή των μισθών και μια αξιοπρεπή αμοιβή. Μεταθέτει το πρόβλημα από το συλλογικό στο ατομικό. Το αντιμετωπίζει ως "προσωπικό πρόβλημα" ή ως ένα "προσωπικό θέμα αξιοπρέπειας" και όχι ως μία πολιτική επιλογή που φτωχοποιεί με αλματώδεις ρυθμούς τους εργαζόμενους. Εσύ, ως μονάδα, είσαι υπεύθυνος για την φτώχεια σου ή για την κατάλυση στοιχειωδών δικαιωμάτων σου. Και η λύση δεν είναι να διεκδικήσεις. Είναι να φύγεις. Είναι "προσωπικό στοίχημα" και όχι "συλλογικό αίτημα".
Είναι εντέλει μια απολίτικη στάση, που από την ασφάλεια ενός μακρινού λόφου, βλέπει μία ζούγκλα και κατηγορεί το ελάφι που κατασπαράχθηκε από το λιοντάρι, γιατί δεν έτρεξε εγκαίρως μακριά του.