Το εφεύρημα περί "ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς"....

ΤΟΥ Δ.ΣΟΥΛΤΑ
Το εφεύρημα περί "ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς" είναι η μεταπολιτευτική πιπίλα, που αρχικά έβγαινε από τα στόματα ακροδεξιών ή δεξιών που φλέρταραν με την ακροδεξιά, αλλά στη συνέχεια άρχισε να γίνεται το αγαπημένο παραμύθι "ρεαλιστών", "εκσυχρονιστών" και "ευρωπαϊστών", ακόμα και αυτών που θήτευσαν στην Αριστερά, όταν υποτίθεται ότι ηγεμόνευε.
Αυτό το εφεύρημα ακολουθεί, σε πιο light εκδοχή, τη μετεμφυλιακή ρητορική περί "κομμουνιστικού κινδύνου", όπου για όλα τα κακά της μοίρας έφταιγαν οι αριστεροί. "Μπορεί εμείς να κυβερνάμε, αλλά για τις παθογένειες δεν φταίμε εμείς, φταίει η ιδελογική ηγεμονία της αριστεράς". Τα έκανες μαντάρα στην Οικονομία; Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς έφταιγε. Διόρισες μέχρι και τα πόμολα του γραφείου σου; Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς έφταιγε. Είχες μια Δημόσια Διοίκηση μπουρδέλο; Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς έφταιγε.
Με ένα μεταφυσικό τρόπο άλλος κυβερνούσε, άλλος ευθυνόταν. Το ότι στη μεταπολίτευση η Αριστερά είχε απήχηση πέραν του εκλογικού της ποσοστού είναι γεγονός. Αλλά πέραν των παθογενειών της Αριστεράς, αυτή βρισκόταν εκτός εκτελεστικής εξουσίας. Το ότι συνέβαλε ή ανέχτηκε κάποιες παθογένεις σε κοινωνικό επίπεδο δεν την κάνει δημιουργό τους.
Ακόμα και τώρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση και εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που κάποιος πρέπει να έχει περίεργη αίσθηση του χιούμορ για να το χαρακτηρίσει "αριστερό", η ίδια καραμέλα. Ξανά-μανά η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, κραυγές για το "κομμουνιστικό καθεστώς" το οποίο εγκαθιδρύθηκε στη χώρα, κραυγές για τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" που θα έκαναν τον Παπαδόπουλο να χειροκροτά από τον τάφο του.
Η καραμέλα αυτή δεν έχει ως στόχο κανέναν υπαρκτό "κίνδυνο". Έχει ως στόχο να ξεπλυθεί το μεταπολιτευτικό κατεστημένο από τα αμαρτήματά του και κυρίως να απαξιώσει αυτό με το οποίο συνδέθηκε η Αριστερά στην ιστορία της (όχι πάντα επιτυχώς). Με τη διεκδίκηση, με αυτό που αποκαλούν απαξιωτικά "πεζοδρόμιο", με τη δημιουργία ενός κινήματος που θα ξεπεράσει ακόμα και την ίδια την Αριστερά (κάτι που έχει γίνει πολλές φορές στην Ιστορία) αρθρώνοντας έναν νέο λόγο. Δεν υπάρχει κανένας φόβος για καμία ηγεμονία της Αριστεράς. Υπάρχει φόβος για την απώλεια της ηγεμονίας τους, πιστεύοντας ότι η εξουσία τους ανήκει αυτοδικαίως, ότι οι πολίτες και οι ζωές τους τούς ανήκουν αυτοδικαίως.
Ο μόνος τους φόβος είναι η απώλεια της δικής τους ηγεμονίας και θα ηγεμονεύουν όσο καταφέρνουν να κάνουν καθημερινότητα το φόβο, χρησιμοποιώντας κατασκευασμένες ηγεμονίες- μπαμπούλες.